Disclamer: This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are products of the author’s imagination or are used factiously. Any resemblance to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental.
*Flashback*
“I’m not joking! I’ve liked you ever since I met you! Ever since the first time I saw you! Ever since then!”
“Will you be my girlfriend?”
"Sorry.”
“I’m sorry.”
*End of flashback*
“It was only just a dream.” I said to myself while still lying in bed and staring at the ceiling of my room, but the pain is real. I’ve been rejected by Rhianne last night for confessing my feelings for her. I look at the clock and it’s ten o’clock in the morning and I’m already late at school pero wala akong gana pumasok dahil sa nangyari kaya napag desisyunan ko na lang na wag munang pumasok ngayong araw. “Kuya! Gumising ka na! Wala ka bang balak pumasok?” I heard a voice from the otherside of my door and I’m sure it’s Nikki’s voice and she’s knocking hard already but I’m not responding from her call. “Hey, you’re in there right? Say something, will you?” Nikki said to me on the other side of the door. “Wala pa rin ako gagawin sa bahay pag di ako pumasok, mas makabubuti na rin siguro na pumasok na lang ako kahit absent na ako sa una kong klase.” Pagbabago ng aking isip at dagli akong bumangon sa kama at naghanda sa sarili para sa pagpasok. After a few minutes of preparing, lumabas na ako ng kwarto ko para makaalis na. Hindi na rin ako kumain ng almusal dahil baka mas matagalan pa ako. Habang sinasara ko ang pintuan ng aking kwarto ay napatingin ako sa pintuan ng kwarto ni Rhianne at napaisip. “Pumasok din kaya siya? O hindi siya pumasok at nagkulong sa kwarto?” Mga katanungan na pumasok sa isip ko at nagsimula na akong bumaba ng hagdanan para umalis papuntang school. Lumipas ang ilang oras at natapos ang klase at break time na. “Wala akong ganang kumain pero siguro pupunta na rin ako ng canteen baka sakaling makita ko si Jim.” I said to myself habang papaalis na ng room namin. Pero bago makapunta ng canteen ay kailangang dumaan muna ng gymnasium namin. Habang naglalakad ako sa pasilyo ng school, hindi ko maiwasang magawi ang aking tingin sa loob ng gymnasium na parang may hinahanap at di naman ako nabigo dahil nakita ng aking mga mata ang aking hinahanap. Si Rhianne, sa di kalayuan she’s warming up for her practice session. Bakas sa mukha niya na seryoso siya talaga sa practice niya. Naalala ko nanaman yung nangyari kagabi.
*Flashback*
“Let’s Go! They might be doing a night concert!” Rhianne said to me and she held my hand.
“Y-yeah…” My reply to her.
*End of flashback*
“*sigh*” I sighed and lowered my head; I felt a little pain in my chest habang inaalala ang mga huling pangyayari kagabi.
*Flashback*
“I like you.” I said to her.
“Huh?” She said to me.
“Please go out with me.” I added to her.
“You’re… being serious?” She said to me.
“…” I didn’t replied to her
“Sorry.” Her answers to me.
*End of flashback*
“*sigh* Hindi na siguro kami makakabalik sa dati naming pakikitungo sa isa’t isa bago ako umamin sa kanya ng nararamdaman ko.” I said to myself habang nakatingin kay Rhianne sa di kalayuan nang biglang may tumawag sa akin na pamilyar na boses. “Rey!” The voice said and called me. “Hindi ka ba kakain ng tanghalian?” Pagharap ko ay si Jim pala ito at nagtanong sa akin. “Are you free today?” Tanong niya sa akin. “Bakit, Jim?” Tanong ko naman pabalik sa kanya. “I’m headed for a socializing party maya maya. But I’m having trouble getting enough people to go.” Sabi niya sakin, inaaya niya ako sa isang party para may makilala akong mga bagong kaibigan. O babae? Siguro alam niya na di pa ako okay sa nangyari kagabi. “What do you say?” Tanong niya sa akin pero imbes na sumagot ako ay napatingin ako sa malayo na napansin niya rin siguro na nag aalinlangan akong sumama. “Don’t worry, man! There won’t be ugly ones there. So it’ll all depend on your effort…” Paninigurado niya sakin pero hindi naman yun ang iniisip ko. “It’s okay…” I interrupted him. “Eh?” Pagtataka niya sa akin. “Sorry.” Pagtanggi ko sa alok niya. “I see.” Jim replied to me at di ko nabakas sa mukha niya ang pagkadismaya dahil sa pagtanggi ko sa alok niya. “Well, sabihin mo na lang sakin kung sakaling magbago ang isip mo. I know a lot of cute chicks.” Jim said to me. “Alright” I replied to him and smiled wryly. “Bueno, ano kaya magandang gawin ngayon…” Jim said to himself habang naglalakad paalis. Pagktapos umalis ni Jim ay bumalik ang tingin ko kay Rhianne sa malayo at abala parin siya sa pag eensayo. “Bakit ko ba nasabi yun sa kanya?” Natanong ko sa sarili ko. Lumipas ang oras at natapos ang klase sa school at umuwi na agad ako. Kinagabihan, sabay sabay kaming kumain nila Aunt Marissa at Nikki pero hindi naming kasalo si Rhianne ngayon at napansin ito ni Nikki. “*sigh*” I sighed while eating. “Mom, asan po si Ate Rhianne?” Tanong ni Nikki kay Aunt Marissa. “Sabi niya kumain na siya kasama ng mga kaibigan niya nung papauwi siya.” Tugon ni Aunt kay Nikki. “Ganun po ba.” Sagot pabalik ni Nikki. “Uy, kuya.” Tinawag ako ni Nikki. “Oh, bakit?” tanong ko sa kanya habang nagpapatuloy sa pagkain. “Do you still remember that promise?” Tanong niya sa akin tungkol sa isang pangako. “Promise?” Tanong ko pabalik sa kanya. “Yeap! When we were still little kids, you said you’d take me as your bride when I grew up.” Nikki explained to me kung ano yung tungkol sa promise ko sa kanya. “Oh yeah, he did say that. I think that was during kindergarten.” Aunt Marissa added. “Yeah, yeah!” Nikki said. “Ah, back then. I was sort of forced into saying it, though.” Pagpapaliwanag ko sa kanila kung bakit ko nasabi iyon noon. “So…” Nikki interrupted. “Don’t worry too much. Even if you stay an undesirable man, I’ll marry you.” Nikki said to me. “Why are you saying this all of a sudden, Nikki?” Tanong naman ni Aunt sa kanya. “oh, walang dahilan. Gusto ko lang sabihin yun.” Sagot naman ni Nikki. “*chuckles* I see.” Medyo gumaan ang loob ko nung narinig ko yun. “She can tell I got rejected.” I said to myself habang nakikinig sa pag uusap nila ni Aunt. “Kuya, gusto ko mga sampung wedding gown.” Sabi ni Nikki sakin pero kahit papaano masaya ako dahil kahit papaano nababawasan ang bigat ng kalooban ko. “My, then we’d better start saving money.” Aunt said. “That’s right. I’m counting on you, Mom.” Nikki said to Aunt. “Yes, yes.” Aunt said to Nikki. “To have Nikki console me too… Damn, I feel pitiful.” Sabi ko sa sarili ko dahil nagmumukha na talaga akong kawawa sa sitwasyon ko. Pagkatapos na pagkatapos kong kumain ay umakyat na ako pabalik ng kwarto ko. “Plano na ba talaga ni Rhianne na wag nang kumain na kasabay kami habang buhay?” Tanong ko sa sarili ko habang umaakyat ng hagdan ng apartment. Nang papaliko na ako papunta sa pasilyo ng kwarto ko ay nakita ko si Rhianne na papasok sa kanyang kwarto. Napahinto ako nung nakita ko siya at nung nakita niya ako ay nagulat siya. It’s a very awkward moment between us that time and I was speechless upon seeing her. “R-Rhianne…” Sabi ko sa kanya pero imbes na mag respond siya ay dumiretso siya sa pagpasok sa kwarto niya at parang wala ako doon. “I see, so it’s painful to speak to me…” Sabi ko sa sarili ko due to Rhiannes actions. Pagkatapos nun ay bumalik na ako sa kwarto ko para magpahinga pero may nararamdaman akong masakit sa nangyari kanina. “Crap, I feel like crying again. I’ll just sleep” Sabi ko sa sarili ko habang tinatanggal ang sapatos ko. Akmang papunta na ako sa kama ko ay biglang tumunog ang doorbell ko. “Huh, could it be?” Tanong ko sa sarili ko pero nakaramdam ako ng tuwa kaya dagli dagli kong binuksan ang pinto. “Rhianne, I’m alright with it, so…” Sabi ko pagbukas ko ng pintuan pero yung taong inaasahan ko na nandoon ay hindi. “Good evening! Your nightclub hostesses are here again!” Bati niya sa akin, imbes na si Rhianne ay sila Janna at Myra ang bumungad sa akin sa pintuan. Tumalikod ako sa kanila at pinapaalis ko sila dahil manggugulo nanaman silang dalawa. “Go home.” Sabi ko sa kanila. Pero imbes na umalis na sila ay nag pumilit naman si Janna. “My, aren’t you icy towards me tonight? Was it that much of a shock?” She said to me habang nakakapit sa braso ko at may hawak na bote ng alak (as usual). “Was it that much of a shock? To have been rejected by Rhianne?” Sabi niya sa akin na ikinagulat ko. “P-Paano mo nalaman?” Tanong ko sa kanya sa pagkainis dahil sa sinabi niya at pinabitaw ko siya sa pagkakakapit sa aking braso. “People can tell by just looking. There, there, there.” Janna said habang nagtatanggal ng sapatos papasok sa kwarto ko. “Hey! Go home!” Pagpigil ko sa kanya pero nagpatuloy pa rin siya sa pagpasok. “I came here just to see what kind of expression would be on your face. And that dumb looking face of yours is exactly what I expected.” Sagot naman niya sakin sabay hawak niya sa mukha ko. “Shut up, you devil!” Sagot ko naman sa kanya dahil sa pang iinis niya sa akin. “Now, Rey. To commemorate your rejection, we’re going to have a party tonight! Come on, Myra, you too!” Janna said at inaya pa niya si Myra. “Hmmm?!” Myra said at pasuray suray na naglalakad papalapit sa akin. “Myra?” Sabi ko kay Myra. “Poor Rey…” Sabi ni Myra sa akin at bigla siyang lumapat at yumakap sa akin. “Okay. Tonight, you can fawn over me all you want.” Sabi ni Myra sakin na hindi ko alam kung ano ibig sabihin at nagpumiglas ako para kumawala sa kanya. “M-Myra… I can’t breathe” Sabi ko sa kanya dahil sa higpit ng pagkakayakap niya sa akin. “What?” Sabi ni Myra sakin at bumitaw na siya sa pagkakayakap sakin pero nakahawak siya sa magkabilang braso ko. “All you men want to get rid of me after you’re tired of the boobs!” sabi ni Myra sakin pero hindi naman yun ang sinabi ko at bigla na lang may dumampi sa pisngi ko na malakas at sobrang sakit, sinampal pala ako ni Myra. “You Idiot!” Sabi ni Myra pagkatapos niya ako sampalin at natumba ako sa sampal na ginawa niya. “All you men are the same!” At napaupo si Myra at nagsimulang umiyak. “I’m the one that wants to cry…” Sabi ko kay Myra habang nakadapa sa sahig. “Alright, let’s drink!” Aya naman ni Janna. Lumipas ang oras at maraming nainom si Janna at Myra pero hindi ako uminom. “Ah, Myra went to sleep. How boring.” Sabi ni Janna habang patuloy sa pag inom ng alak. “Pambihira, hanggang kalian ka kaya uupo jan at mag aastang kawawa?” Tanong sa akin ni Janna. “You’re such a girly guy.” Dagdag pa niya. “Shut up!” Sagot ko sa kanya. “I’d reject you, too. You’re just so full of it, and you’re irresponsible. You’re not much of a guy to begin with.” Janna said to me na parang sinasabi niya na hindi ako yung tipo ng lalake na magugustuhan ng ganun ganun lang. “You know, there’s a difference between men that are “nice” and men that are “submissive.”” Dagdag pa niya. “Ah, that’s it, that’s it.” Sabi niya sabay tayo at pumunta sa bintana ng kwarto ko. “Guys that have no spirit in them are the worst. I’ll drink outside I guess.” Sabi pa niya sakin at tumuntong siya sa railings ng balcony at biglang tumalon na ikinagulat ko. “Hmp?” Pagtatako at natauhan ako at nagulat sa ginawa niya at dagli dagli akong tumakbo papunta sa bintana at tumingin sa baba. “Janna!” Pagtawag ko sa kanya sa baba pero laking gulat ko na nakaupo lang pala siya sa maliit na veranda ng apartment. “Hehehe! Nagulat ka ba?” Pang aasar niya sa akin. “Geez. Don’t be doing childish things.” I said to her as a sign of relief dahil sa ginawa niya. “Come here. You get over here and cool down your head too. At magdala ka na rin ng alak dito” Pag aaya niya sa akin na bumaba rin. “Yeah, yeah.” Sabi ko sa kanya at pagkatapos kong kumuha ng isang bote ng alak ay bumaba na rin ako sa veranda. It’s a full moon at napakaganda nito tingnan habang nababalutan ng katahimikan ang paligid. Nakaupo kami ni Janna sa veranda ng apartment habang nakatingin sa kalangitan. “Booze that you drink in places like this tastes the best!” Pagbasak ng katahimikan ni Janna habang patuloy siya sa pag inom ng alak. “Buti ka pa ang swerte mo. You’re enjoying every day of your life.” Sabi ko sa kanya dahil naiinggit ako sa kanya dahil palagi siyang masaya sa buhay niya. “Huh? Anong ibig mong sabihin dun?” Tanong niya sa akin. “Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, I wouldn’t have told her my feelings.” Pagsisisi ko sa sarili ko dahil sa ginawa ko. “Hmph, putting on an expression as if you’re the only one going through pain. So are you saying it’d be better for you to stay silent forever and watch Rhianne fall in love with other guys?” Sagot niya sakin dahil sa mga sinabi ko. “That’s even worse.” Sagot ko naman sa kanya. “I guess we both have severe crushes.” Sabi niya sakin habang nilalagyan niya ulit ang baso niya ng alak. “Huh?” Pagtataka ko sa sinabi niya. “Hey, I had a guy that I liked a lot, ever since highschool freshman year. I confessed and got rejected, just like you.” Sabi niya sa akin. “Ikaw?” Pagtataka ko sa sinabi niya. “Back then, I was very plain looking. I couldn’t even express my thoughts into words very well.” Sabi niya sa akin. “You? Plain looking? You’re kidding me. Cut it out with the weird jokes.” Sabi ko sa kanya dahil parang nagbibiro siya sa mga sinasabi niya. “Hey, it’s true.” Sabi niya sa akin sabay abot ng cellphone niya sa kanyang bulsa at pinakita sa akin ang larawan niya na kakaiba sa itsura niya ngayon. “Tama ka.” Pagkagulat ko sa nakita ko. “But then why do you still keep that picture on you?” Tanong ko sa kanya. “Well, half of it is for jokes. The other half is like an encouragement to myself. Sinasabi ko sa sarili ko na wag kalimutan yung tungkol sa kung ano ako noon.” Sagot niya. “In the end, I didn’t say anything to that guy during all the time in highschool. So when I got into college, I started to dress more beautifully, and deicided that I’d confess to him when I was more confident with myself.” Dagdag pa niya. “*sigh* Pero kahit na ilang beses ako nag tapat, I got rejected.“ She said to me. “Many times? You didn’t give up after being rejected?” Tanong ko sa kanya dahil sa pagtataka ko. “I can’t help it! Gusto ko siya eh.” Sagot naman niya sa akin sabay inom ng alak. “And in the end, the guy went to America for college, and I thought about giving up, but it seems too hard for me.” Sabi niya sa akin. “I can’t seem to forget about him.” Bigla niyang sabi sakin na parang katulad sa nararamdaman ko ngayon. “Geez, why are you getting all gloomy?” Tanong niya sa akin. “Well, you seem to be in a position like me.” Sabi ko sa kanya. “Like you!? Stop saying such crap! I’m not sitting around idly like you are. I’m going to become a better woman, and someday make him look back at me.” Sabi niya akin at pagpapangako sa sarili niya. “Janna.” Sabi ko sa kanya. “Ahhh, maybe I drank too much. You’re the first person I’ve told this worthless story to.” Pag uunat niya pagkatapos tumayo. “You say this to someone else, and you’re dead, ok?” Pagbabanta niya sa akin. “Okay, I won’t tell.” Sagot ko naman sa kanya. “I thought it’d be all over after being rejected once.” I said to myself. “If I came to Manila… If I got into college… I thought something would change… But, If I just wait for it to happen, nothing will change.” I said to myself habang nag iisip isip. Huminga ako ng malalim at sumigaw ng “I like Rhianne!”. Sa kabilang banda, sa kwarto ni Rhianne. “Huh?” Pagkagulat ni Rhianne sa narinig at namula siya sa hiya. “I will never give up!” sigaw ko ulit. “He’s suddenly become a bit more of a man.” Janna said. “Gosh, that idiot…” Rhianne said after what she heard outside. “If waiting isn’t going to change anything, I’ll change it myself!” Sabi ko sa sarili ko. Pagkatapos ng mga sandaling iyon ay nagpasya nang umuwi si Janna at ginising na rin niya si Myra para umuwi at ako naman ay nagligpit ng mga kinalat nila at nagpasya nang matulog.
The next morning, nakita ko si Rhianne palabas ng pinto para pumasok sa school at binati ko siya. “Rhianne, good morning!” Bati ko sa kanya. “Good morning.” Tipid niyang bati sa akin. “The weather is great today. You headed for morning practice now?” Tanong ko sa kanya at tumango lang siya sa pag sang ayon. “Ummm, I’m alright with it. Your answer to my confession.” Sabi ko sa kanya. “Huh? Hmm…” Pagtataka at pagtango na lang niya sa akin. “So, let’s eat together like we used to, okay?” Sabi ko sa kanya. “Alright.” Sabi niya sakin at ngumiti siya. “Ah, sorry, I…” Sabi niya sa akin dahil nung tiningnan niya ang oras ay mahuhuli na siya. “Ah, you can’t be late, right?” Sabi ko sa kanya. “Then I’ll see you in class.” Sabi niya sa akin at dagli dagling bumaba para umalis papuntang school. “The volleyball team, eh?” Sabi ko sa sarili ko. Sumunod na rin ako sa kanya sa pagpasok, pero habang papasok na ako sa room ay naka abang si Mark na member ng basketball team at dating nag alok na dati sa akin na sumali sa basketball pero hindi ko alam kung ano ang pakay niya. “Good morning, Rey.” Bati niya sa akin. “Good morning. Umm, you’re the guy from the basketball team…” Sabi ko sa kanya. “It’s Mark Sanchez.” Sagot naman niya. “I’ll say it again, then. Rey, would you like to join the basketball team?” Tanong niya ulit sa akin. “You have the talent. With those skills you’ve got, It would be a waste if you just left them unused.” Paliwanag niya sa akin. “You can answer me whenever you want, just think about it.” Dagdag pa niya. “Alright.” Sagot ko sa kanya at umalis na siya at naiwan akong nag iisip tungkol sa bagay na iyon. During lunchtime ay kasabay ko kumain si Jim at napag usapan naming ang tungkol sa bagay na iyon at nagulat siya sa pasiya ko. “What? You want to join the basketball team?” Pagtataka niya sa aking pasiya. “Yeah.” Sagot ko sa kanya. “Why are you saying this all of a sudden? Di ko alam ang takbo ng isip mo.” Sabi ni Jim sa akin dahil sa labis na pagtataka. “Kung sasali ako, eh di magkakaroon ako ng pagkakataon na makasama si Rhianne.” Paliwanag ko sa kanya. “That might be true…” Sagot niya. “I want to be with her as much as I can.” I said to him. “Be with her? It’s a bit different in your case. ” Sabi niya sa akin. “What are you guys talking about?” A familiar voice came in to our conversation. Paglingon namin ni Jim ay si Rhianne pala ito. “Rhiane. Umm…” Sabi ni Jim pero bigla ako nagsalita. “Rhianne, I’m going to join the basketball team.” Sabi ko sa kanya. “Huh?” Sabi ni Rhianne sa pagtataka. “I want to be with you as much as I can.” Paliwanag ko sa kanya. “Are you serious when you say that?” Pag-aalala ni Rhianne. “Huh?” I said to her. “I’m asking if you’re serious.” She said to me. “Yeah.” I said to her. “The athletic team here isn’t just people that do it for fun. We’re all working very hard to improve ourselves.” She explained to me. “Are you saying you can do that?” Tanong niya sa akin. “Yeah I think… I’ll probably be fine…” Sagot ko naman sa kanya pero nag aalangan pa rin ako sa mga susunod na mangyayari. “Probably? What do you mean “Probably”? So if you can’t, you’re just going to quit?!” Sabi niya sakin dahil nainis siya sa sinabi ko. “I’d be very annoyed if you joined with that kind of irresponsible attitude.” Dagdag pa niya dahil sa pagkadismaya sa sagot ko. After what she said she walked away from us and left Jim and I speechless. “Good going…” Sabi niya sa akin. “She didn’t have to get that mad.” Sabi ko naman. “You were going crazy there. Another wrong step, and you’d be considered a stalker.” Paliwanag niya. “How?” Tanong ko sa kanya. “Stalkers are stalkers because they don’t realize it themselves.” Sagot naman niya sa akin. “And I thought I finally fixed our relationship.” Sabi ko sa sarili ko. “Well right now, that was your fault.” Jim said to me. “Well, it’s clear that the reason you’re joining the basketball team isn’t pure. Am I wrong?” He added to me. “Well, that’s…” Sabi ko naman sa kanya. “To someone doing the sport seriously like Rhianne, wouldn’t that make her angry. And besides, if she thought that after you joined you would just fool around, causing trouble for everyone else, she wouldn’t forgive you, right?” Paliwanag pa niya. “I won’t fool around!” Paninigurado ko sa kanya. “Who knows? Sorry, but the impression I get from you is “guy that’s full of it.”” Sabi naman niya sa akin. “I don’t think a guy like you that’s been a slug all your life can keep up with a sports team.” Dagdag naman niya. “Well, I think it’s better if you apologize to Rhianne. If not, you’re really going to lose your chances.” Sabi niya sa akin for suggestion. “Chances, eh?” Sabi ko naman sa sarili ko. After lunch and class ay agad akong tumungo sa gymnasium at nag obserba at sa di kalayuan ay natanaw ko si Rhianne na nag eensayo. “Rey!” A familiar voice called me from behind. “Oh, Jsimyth.” Si jsimyth pala ang tumawag sa akin. After a few hours of conversation we decided to walk home together. “Huh? The basketball team? Why all of a sudden?” Pagtataka niya. “Ah, kasi. But Rhianne and Jim both discouraged me because they said I was to irresponsible.” Paliwanag ko sa kanya. “I see.” She said to me. “I think you shouldn’t join, too.” Sabi niya sa akin na ikinagulat ko. “Because.. I’d lose more and more connections with Rey…” She said to herself. “Basketball practices seems very tough. You’d get tired pretty fast, for sure.” Sabi niya sa akin. “Yeah, you’re right.” Paghinto ko sa paglalakad at pagsang ayon sa sinabi niya at huminto rin si Jsimyth sa pagklalakad. “Maybe, I should give up.” Suggestion ko sa sarili ko. “Yeah, that’s better for you!” Jsimyth said to me and agreed on what I’ve said. “Yeah! You’re right.” I said to her. “I wouldn’t know the painful aspects of the basketball team, either. I should go apologize to Rhianne soon.” I said to myself. Back home, Rhianne is there to eat dinner with us. While eating silently “Somehow, it seems harder to talk to her now than after being rejected.” I said to myself habang kumakain. “Rhianne, would you like another bowl?” Aunt Marissa offered her for another bowl. “No thanks, My stomach is full.” Rhianne replied. “Hey, Rhianne.” I called her. “What is it?” She asks me. “N-nothing.” Sagot ko. “Thanks for the meal!” Sabi ni Rhianne at tumayo na siya para umalis dala dala ang pinagkainan niya at dinala sa kusina. Kinabukasan, Sa school ay naguusap kami ni Jim during our break. “What? You haven’t apologized to her yet?” Tanong niya sa akin. “Yeah.” Sagot ko naman sa kanya. “Things like this get complicated the longer you drag them out.” He explained to me. “Mas mabuti kung mag-sorry ka sa lalong madaling panahon.” Dagdag pa niya. “I can’t help it. I just haven’t apologized yet.” Sabi ko sa kanya. “*sigh* You’re really hopeless. I’ll accompany you.” Sabi naman niya sa akin. “Huh?” Pagtataka ko. “I knew something like this was going to happen.” Sagot niya sa akin. “The Athletics team has a meeting after school today, Rey.” Jim said to me to inform me about something. At the school meeting room, Rhianne is knocking at the door. “Come in.” The familiar voice said on the other side of the door and after that Rhianne went in the room. “Coming in.” Rhianne said. “Aren’t you early?” Tanong ni Mark sa kanya. “The meeting starts at 3:30PM, I guess.” Rhianne said. “It sure is rare that you mix up yout times.” Mark said. “What are you looking at?” Rhianne asks because he is looking on a computer. “That guy. I found out something interesting about that basketball game in high school where his team ended up in last place.” Mark said to Rhianne while browsing on his computer. “It just so happens that some person was keeping records of the game. They came in last, but the fight the guy who is a power forward put up was extraordinary.” He explained to her. “Ganun bay un?” Rhianne asks. “Rhianne, he should really do basketball. Don’t you think?” Mark’s suggestion. “I don’t think so.” Tipid na sagot ni Rhianne dahil naalala niya ang sagot ko noong sinabi ko na gusto kong sumali sa basketball team. “What? Did you guys have a fight?” Tanong ni Mark sa kanya. “It’s not like that!” Sagot naman ni Rhianne. “I see.” Sagot naman pabalik ni Mark nang biglang may kumatok sa pintuan. “Come in.” Bati naman ni Mark. “Coming in.” Jim said. “Mercado and Rey.” Rhianne said dahil sa pagkagulat ng pumasok kaming dalawa ni Jim doon. “Hey, Rey.” Mark said at tumayo siya para harapin kami dahil di niya expected ang pagdating ko. “Are you here after giving thought to the basketball team?” Ang walang paligoy-ligoy na tanong agad ni Mark. ”No.No. That’s not what he’s here for. He’s here for Rhianne.” Sagot naman ni Jim. “Come on.” Jim whispered to me while dragging me in front of him para harapin si Rhianne. “Y-yeah.” Sagot ko naman. A brief silence lingered inside the room dahil ni isa sa amin ni Rhianne ay walang nagsasalita. “Rhianne, I…” Pagbabasag ko ng katahimikan. Huminga ako ng malalim at “Ahm, nevermind.” Sabi ko kay Rhianne at lumapit ako kay Mark. “Mark.” Sabi ko paglapit ko sa kanya. “I don’t understand the painful apsects of the basketball team, but I want to be with Rhianne.” I said to myself. Habang ako ay nagsasalita sa isip ko ay bigla kong binitawan kay Mark ang katagang “I want to join the basketball team!” I said to Mark tanda ng pag tanggap ko sa alok niya. Lahat sila ay nagulat sa aking sinabi at sa bigla kong pagdesisyon na sumali.
-To Be Continued-
No comments:
Post a Comment